This post has already been read 205 times!
Η ομοτοξικολογία βρίσκεται στα όρια ανάμεσα στην ομοιοπαθητική και την κλασσική ιατρική ή αλλοπαθητική, όπως την αποκαλούν οι ομοιοπαθητικοί.
Αυτό γιατί, ενώ χρησιμοποιεί σκευάσματα που βασίζονται στην ομοιοπαθητική, χρησιμοποιούνται με μη ομοιοπαθητικό τρόπο.
Τα σκευάσματα που χρησιμοποιούνται στην κλασσική ομοιοπαθητική ιατρική προέρχονται από μία πηγή, για παράδειγμα το μαγειρικό αλάτι που χρησιμοποιούμε στο σπίτι. Ξεκινώντας από ένα διάλυμα που περιέχει αλάτι και νερό και μετά από διαδοχικές αραιώσεις και ανακινήσεις (η διαδικασία ονομάζεται δυναμοποίηση) φτάνουμε στο τελικό σκεύασμα που παίρνει το όνομά του από την αρχική ουσία στα λατινικά (άρα Natrium muriaticum) και τον αριθμό τον δυναμοποιήσεων (π.χ. 12 CH για 12 φορές δυναμοποίηση με την εκατοστιαία μέθοδο, C=1:100 και H=Hahnemann).
Τα σκευάσματα που χρησιμοποιούνται στην ομοτοξικολογία είναι συνδυασμοί μεμονωμένων σκευασμάτων που χρησιμοποιούνται στην κλασσική ομοιοπαθητική. Έτσι, στο προηγούμενο παράδειγμα μπορεί να υπάρχει σκεύασμα με Natrium muriaticum με πολλές δυναμοποιήσεις συνδυασμένες (6 CH, 7 CH, 9 CH, 12 CH κ.τ.λ.) ή ακόμα και συνδυασμοί διαφορετικών σκευασμάτων (Natrium muriaticun και Natrium carbonicum και Nux vomica κτλ).
Η σημαντικότερη διαφορά στην ομοτοξικολογία είναι το πλαίσιο χρήσης αυτών των σκευασμάτων, αφού ο τρόπος επιλογής των σκευασμάτων δεν έχει καμία σχέση με αυτόν της κλασσικής ομοιοπαθητικής (το ομοιοπαθητικό ιστορικό), αλλά βασίζεται στη διάγνωση όπως γίνεται από την κλασσική ιατρική ή βασισμένη σε ένα ή περισσότερα συμπτώματα. Δηλαδή, για πονοκέφαλο (που δεν είναι ιατρική διάγνωση, αλλά σύμπτωμα) προτείνονται κάποια σκευάσματα της ομοτοξικολογίας για την αντιμετώπισή του, αλλά και για διάγνωση καρδιακής ανεπάρκειας προτείνονται κάποια σκευάσματα. Η επιλογή των κατάλληλων σκευασμάτων στην ομοτοξικολογία είναι εύκολη και για ήπιες ή αυτό-ιάσιμες παθήσεις μπορούν εύκολα να γίνουν από τον ίδιο τον ασθενή χωρίς την συμβουλή ιατρού (αν και κάτι τέτοιο δεν το προτείνω!).
Ο τρόπος επιλογής των σκευασμάτων είναι τέτοιος, που επιτρέπει την εύκολη εκτέλεση κλινικών ερευνών με τον τρόπο που έχουν συνηθίσει να την κάνουν οι κλασσικοί νοσοκομειακοί ιατροί. Το ενδιαφέρον είναι ότι, παρά τις αντιρρήσεις τόσο των κλασσικών ιατρών όσο και των κλασσικών ομοιοπαθητικών, η αποτελεσματικότητα στις μελέτες είναι αδιαμφισβήτητη.
Συνεπώς, η ομοτοξικολογία είναι μία θεραπευτική που έχει θέση τόσο στο σπιτικό φαρμακείο, στο ιατρείο όσο αλλά και στο νοσοκομείο.
Ομοτοξίνη = Ανθρώπινο Δηλητήριο
- Εξωγενείς Ομοτοξίνες
- Ενδογενείς Ομοτοξίνες
- Φυσικές Επιδράσεις
ΘεραπείαΗ θεραπεία γίνεται με σκοπό την αποκατάσταση της γενικής ευεξίας του οργανισμού (ολιστική θεραπεία), χρησιμοποιώντας δυναμοποιημένα βιολογικά σκευάσματα σε συνδυασμό πολλών ουσιών, επεκτεινόμενη έτσι σ’ ένα πολύ πλατύ φάσμα δράσης.
Ο ανθρώπινος οργανισμός παίρνει μια πληροφορία που περιλαμβάνεται στο ίαμα, και σύμφωνα με την αρχή της ρυθμιστικής λειτουργίας, αυτή η πληροφορία ενεργοποιεί τους μηχανισμούς αυτοθεραπείας. Γι’ αυτό οι θεραπείες αυτού του είδους έχουν αποτελέσματα και εκεί που οι ρυθμιστικοί μηχανισμοί είναι εξαντλημένοι.
Χρόνιες επιβαρυντικές καταστάσεις όταν οι τοξίνες δεν έχουν αποβληθεί από τον οργανισμό, είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε μπλοκάρισμα των ρυθμιστικών μηχανισμών του οργανισμού, γι’ αυτό πρέπει να εξουδετερωθούν για να αποκατασταθούν οι λειτουργίες του.
Τέτοιες καταστάσεις είναι:
- παθολογικές εστίες (π.χ. χαλασμένα δόντια, παραρινοκολπίτιδες),
- διαταραγμένες περιοχές (π.χ. ακτινοβολία),
- διαταραχή της εντερικής χλωρίδας,
- παρουσία δηλητηριωδών ουσιών (βαρέων μετάλλων),
- υπολειμματικές καταστάσεις που προκλήθηκαν από παρενέργειες φαρμάκων (π.χ. κορτιζόνη, κυτταροστατικά, αντιβιοτικά),
- ψυχική δυσφορία, κ.α.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η εξουδετέρωση και αποκατάσταση των θεραπευτικών σχημάτων (μπλοκ) που εμποδίζουν τη θεραπεία είναι ο πρώτος στόχος της ομοτοξικολογικής μεθόδου.
Τρόπος δράσης
Η μάχη της άμυνας εναντίον των τοξινών, που χαρακτηρίζεται σαν ασθένεια, δίδεται μέσω:
- Του δικτυοενδοθηλιακού συστήματος, με αποθηκευτική λειτουργία και σχηματισμό αντισωμάτων.
- Του αμυντικού μηχανισμού του πρόσθιου λοβού της υπόφυσης – συστήματος φλοιού των επινεφριδίων με ρύθμιση της λειτουργίας του συνδετικού ιστού.
- Την νευρογενούς αντανακλαστικής άμυνας, με ρύθμιση της άμυνας εναντίον των δηλητηρίων μέσω του συμπαθητικού συστήματος.
- Της “αποτοξίνωσης” του ήπατος από τα δηλητήρια με κατ’ εξοχήν χημική αδρανοποίηση πολλαπλών τοξινών.
- Της αποβολής δηλητηρίων του μεσεγχυματικού συνδετικού ιστού.
Επομένως η αντιομοτοξική θεραπεία συνίσταται:
- Στον περιορισμό της εισόδου των ομοτοξινών.
- Στην απεκκριτική θεραπεία και θεραπεία αποδηλητηρίασης.
- Στην ενεργοποίηση του μεταβολισμού,
- Στην ενίσχυση της λειτουργίας των οργάνων και της λειτουργίας των κυττάρων.
- Στη διέγερση και ρύθμιση της άμυνας του οργανισμού
| Ασθένειες είναι η έκφραση τωνΒιολογικών Αμυντικώναντιδράσεων εναντίονεσωτερικών και εξωτερικώνΟμοτοξινών(Homotoxine)Reckeweg |
Ομοτοξικολογικά σκευάσματα
Οι κατηγορίες σκευασμάτων που χρησιμοποιούνται στην ομοτοξικολογία είναι:
Συμπτωματικό ίαμα
Παροχετευτικό ίαμα
Χοίρεια οργανικά σκευάσματα
Νοσώδη σκευάσματα
