This post has already been read 185 times!
Γαλλικό αυτοκίνητο σημαίνει κορυφαία άνεση και ποιότητα κύλισης! Ώρα να ταξιδέψουμε πίσω στο παρελθόν και να θυμηθούμε την υδροπνευματική ανάρτηση του Citroen DS και όχι μόνο. Έχετε οδηγήσει ποτέ αυτοκίνητο με υδροπνευματική;
Η ιστορία της κάθε αυτοκινητοβιομηχανίας στις περισσότερες περιπτώσεις ταυτίστηκε με συγκεκριμένες τεχνολογίες και χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, η Audi ήταν αυτή που επένδυσε στα συστήματα τετρακίνησης και σήμερα η λέξη «Quattro» είναι σήμα κατατεθέν της. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για την Citroen, η καλύτερα για όλη τη λεγόμενη «γαλλική σχολή». Σε αυτή την περίπτωση, η άνεση και η ποιότητα κύλισης ήταν τα στοιχεία που συνόδευαν όλα τα γαλλικά μοντέλα και βασικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το επαναστατικό σύστημα απόσβεσης της Citroen. Ασφαλώς αναφερόμαστε στην υδροπνευματική ανάρτηση που σίγουρα πολλοί αναπολούν ακόμα και σήμερα.
Η επανάσταση στον τομέα της ανάρτησης ξεκίνησε πίσω στο 1955, όταν τοποθετήθηκε στο φουτουριστικό και άκρως καινοτόμο Citroen DS, ενώ η εξέλιξή της είχε ξεκινήσει μερικά χρόνια πριν, στο μοντέλο Traction Avant. Οι παλαιότεροι σίγουρα θα έχουν «καρφωμένη» στο μυαλό τους την εικόνα των τότε μοντέλων που αυξομειωνόταν το ύψος του αμαξώματος από το έδαφος. Ας γνωρίσουμε καλύτερα το πρώτο αυτοκίνητο που ενσωμάτωσε αυτή την τεχνολογία, πως λειτουργούσε και για ποιον λόγο έμεινε στην ιστορία.
Citroen DS: Γνωστό και ως το «μαγικό χαλί»
Όπως ήδη αναφέραμε, το Citroen DS ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που ενσωμάτωνε τη συγκεκριμένη τεχνολογία και στην χώρα μας το γνωρίσαμε με το ψευδώνυμο «βάτραχος». Πέρα από την εκπληκτική του σχεδίαση σε αισθητικό επίπεδο, το Citroen DS ήταν ένα ιδιαίτερα αεροδυναμικό αυτοκίνητο. Οι πρωτιές που έφερε ήταν αρκετές και, μεταξύ άλλων, αποτελεί το πρώτο αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής που έφερε δισκόφρενα. Βέβαια, τις εντυπώσεις έκλεψε η υδροπνευματική ανάρτηση, η οποία στην περίπτωση του Citroen DS είχε τρία επίπεδα ανύψωσης. Κάπου εδώ αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι εκείνα τα χρόνια, στα περισσότερα αυτοκίνητα συναντούσε κανείς υλοποιήσεις με άκαμπτο άξονα, συνεπώς η συγκεκριμένη ανάρτηση «απογείωσε» την φήμη της γαλλικής φίρμας. Ήταν θέμα χρόνου το γνωστό μας «βατράχι» να καταφέρει να ηγηθεί στον τομέα της άνεσης και να προσφέρει ποιότητα κύλισης, άγνωστη για τα δεδομένα της τότε εποχής. Το Citroen DS έμεινε στην παραγωγή 20 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή μέχρι το 1974, αποδεικνύοντας ότι ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Συνολικά πωλήθηκε σε σχεδόν 1,5 εκατ. αντίτυπα και σε αρκετές περιόδους της παραγωγής του η ζήτηση ήταν τόσο μεγάλη στην Ευρώπη που οι μονάδες την κάλυπταν οριακά.
Αρχικά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στο συγκεκριμένο σύστημα ανάρτησης δεν υπήρχαν τα γνωστά ελατήρια που συναντάμε σε κάθε αυτοκίνητο, αλλά μία σφαίρα πάνω από κάθε τροχό. Μέσα σε αυτήν, οι μηχανικοί της Citroen είχαν τοποθετήσει λάδι, όπως αυτό που υπάρχει σε όλα τα συμβατικά υδραυλικά αμορτισέρ, αλλά και άζωτο. Ουσιαστικά, αντί για συσπείρωση κάποιου ελατηρίου όταν ο αντίστοιχος τροχός περνούσε από κάποιο σαμαράκι, στη υδροπνευματική ανάρτηση συμπιεζόταν το εν λόγω αέριο. Το όλο σύστημα ήταν αρκετά πολύπλοκο, μιας και η λειτουργία του απαιτούσε πρόσθετο κύκλωμα για την «διανομή» του αζώτου, ενώ ανάλογα με το ύψος του αμαξώματος που επέλεγε ο οδηγός, υπήρχε αύξηση η μείωση της παροχής αερίου από την κεντρική αντλία προς τις σφαίρες του κάθε τροχού. Στην πράξη το συγκεκριμένο σύστημα προσέφερε υποδειγματική ποιότητα κύλισης και αναβάθμισε σε μεγάλο βαθμό την άνεση συγκριτικά με τα μέχρι τότε συστήματα απόσβεσης. Στο video που ακολουθεί μπορείτε να δείτε με πιο παραστατικό τρόπο πως λειτουργούσε η πρώτη γενιά της υδροπνευματικής ανάρτησης του Citroen DS.
Με το πέρασμα του χρόνου, η υδροπνευματική ανάρτηση της Citroen αναβαθμίστηκε τα μοντέλα της να συνεχίσουν να ξεχωρίζουν σε επίπεδο άνεσης απέναντι στον ανταγωνισμό. Σημαντικό στάδιο στην εξέλιξή της ήταν όταν προστέθηκαν αισθητήρες που ελέγχουν την κλίση του αμαξώματος. Έτσι, η ανάρτηση επέτρεπε την πλήρη απουσία κλίσεων την ώρα που το αυτοκίνητο άλλαζε πορεία. Πώς επιτυγχάνεται όμως κάτι τέτοιο; Ασφαλώς με προσθαφαίρεση αζώτου από τις σφαίρες στις οποίες αναφερθήκαμε. Πρακτικά, όταν οι αισθητήρες αντιλαμβάνονταν αλλαγή κατεύθυνσης, ρυθμιζόταν η πίεση του αερίου στην κάθε πλευρά, ώστε το αμάξωμα να διατηρήσει μηδενική κλίση. Ακολούθησε η δυνατότητα ρύθμισης της σκληρότητας, η οποία και πάλι επιτυγχανόταν μεταβάλλοντας την ποσότητα του αερίου στις σφαίρες.
Στο Citroen C5, όπου και η υδροπνευματική ανάρτηση έφτασε στο τέλος της ζωής της, είδαμε και την προσθήκη ραντάρ το οποίο σκανάρει την επιφάνεια του οδοστρώματος και, πέρα από την σκληρότητα, ρυθμίζει και το ύψος του αμαξώματος. Με την ολοκλήρωση της παραγωγής του γαλλικού sedan, ολοκληρώθηκε και ο κύκλος ζωής της υδροπνευματικής ανάρτησης έπειτα από σχεδόν έξι δεκαετίες. Η πολυπλοκότητα του συστήματος, αλλά και η μεγάλη βελτίωση των συμβατικών αναρτήσεων ήταν οι κύριοι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την επιλογή. Η υδροπνευματική ανάρτηση είναι η αιτία που ακόμα και σήμερα τα αυτοκίνητα γαλλικής προέλευσης συνοδεύονται με την «σφραγίδα» της κορυφαίας άνεσης και ποιότητας κύλισης.
