This post has already been read 110 times!
Ὁ νοῦς, κατά τούς Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας μας, είναι “φερέοικος”. Μοιάζει σαν το σαλιγκάρι, που βγαίνει μέν λίγο ἔξω, ἀλλά ἐπιστρέφει ξανά στόν ἑαυτό του, στο καβούκι του. Ἔτσι λοιπόν θά πρέπει νά γίνεται καί μέ τόν νοῦ. Βγαίνει λίγο ἔξω, ἀλλά τό περισσότερο θα πρέπει νά ζῆ μέσα.
Βέβαια, ὁ Θεός ἔπλασε τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου να κινήται πάντοτε. ‘Αλλά νά κινῆται πρός συνάντησι τοῦ Δημιουργοῦ καί Πλάστου του, ὥστε νά συνομιλῆ μαζί Του καί ν’ ἀπολαμβάνη τά αγαθά τοῦ Παραδείσου.
Μέ τήν πτῶσι ὅμως τῶν πρωτοπλάστων Αδάμ καί Εὔας καί τήν ἐκδίωξί τους ἀπό τόν παράδεισο, ὁ νοῦς ἔχασε τόν προσανατολισμό του καί ἀπό τότε, ὅλοι οἱ ἀπόγονοί τους ψάχνουμε να βροῦμε τόν χαμένο μας παράδεισο, τή χαμένη μας ουράνια πατρίδα. Γι’ αυτό καί ὁ νοῦς τρέχει πότε ἐδῶ καί πότε ἐκεῖ.
Ο παράδεισος ἦτο γλυκύς. Ητο ή θεία μακαριότης. Ξεγελιέται λοιπόν ὁ νοῦς ἀπό τίς ἡδονές καί τίς “χαρές” αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί τρέχει πρός αυτές σαν κάποιον που ψάχνει νὰ βρῆ λίγη νομιζομένη ευτυχία, λίγη ησυχία, λίγη ηρεμία, λίγη ανάπαυσι…, ἀλλά δέν τήν βρίσκει ποτέ…, γι’ αυτό πότε πίνει, πότε μεθάει, πότε παίζει, πότε γλεντάει, πότε χορεύει… χίλια δυό πράγματα κάνει ὁ ἄνθρωπος, γιά νά βρῆ αὐτό πού τοῦ λείπει. Ὅμως, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν βρίσκεται στον τεχνικό παράδεισο που υπάρχει στον κόσμο γύρω μας οὔτε στην ικανοποίησι τῶν αἰσθήσεών μας, διότι «ή βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστιν».
Δυστυχῶς, ἡ θεία Χάρις κλειδώθηκε μέσα μας. Τῆς πέρασαν χειροπέδες τα πάθη καί οἱ ἀδυναμίες μας, καί ὁ Κύριος δέν μπορεῖ πιά νά μπῆ μέσα μας. Δηλαδή, κτυπάει την πόρτα τῆς καρδιᾶς μας: «Ιδού έστηκα επί τήν θύραν καί κρούω» καί κακά τα ψέματα, δέν Τοῦ ἀνοίγουμε τοῦ Κυρίου! Τήν ἀνοίγουμε μόνο σ’ ὅ,τι μᾶς σερβίρει τό ὀργανωμένο κακό μέ τήν τηλεόραση, τόν τύπο, τα περιοδικά, την μουσική, τα σκάνδαλα, τήν πρόκλησι τῆς ἁμαρτίας, τά συνθήματα καί τίς ύλι- στικές καί ἄθεες ιδέες, μέ τά όποια πονηρά μᾶς ψιθυρίζουν οι διπλανοί μας καί μέ ὅ,τι ἄλλο προσφέρει αὐτός ὁ ψεύτικος κόσμος.
Όσοι ὅμως ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί γνωρίζουμε ὅτι μιά μέρα θα φύγουμε ἀπ᾿ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο, πριν πεθάνουμε, ὀφείλουμε να βροῦμε τόν χαμένο μας παράδεισο μέσα μας, στην καρδιά μας. «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης, προσέλθετε». “Ελᾶτε, ἐδῶ εἶναι ὁ παράδεισος! Είναι τό ἅγιο Δισκοπότηρο, εἶναι τό Ιερό Ευαγγέλιο, εἶναι ἡ Νοερά προσευχή. Ανοίξτε τήν καρδιά σας και βάλτε τα μέσα”, μᾶς φωνάζει ὁ Κύριος. Καί μεῖς λέμε: “Δέν μᾶς παρατᾶς, βρέ παπᾶ!…” Μά δέν μιλάει ὁ ἱερεύς, ή φωνή τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτή πού μᾶς μιλάει. Δέν εἶναι τοῦ ἱερέως, δέν εἶναι τοῦ ἀρχιε ρέως, δέν εἶναι τοῦ διακόνου, δέν εἶναι τοῦ μοναχοῦ.
Ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ εἶναι!
Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου
Η Ευχη μέσα στον κόσμο.
UltraGreek
