Ὁ «μικρόκοσμος» τῶν ἐκτρώσεων καί ἡ ἀντιστροφή τῆς πραγματικότητας

This post has already been read 42 times!

Δρος Ἰωάννη Μπέκου Εἰδικοῦ Ἐπιστήμονα στό Πανεπιστήμιο ΚύπρουὉ «μικρόκοσμος» τῶν ἐκτρώσεωνκαί ἡ ἀντιστροφή τῆς πραγματικότητας Παρά τίς συνεχεῖς διαψεύσεις ἀπό τίς ἐξελίξεις τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ὁ ἄνθρωπος συνεχίζει νά πιστεύει ὅτι εἶναι «ἄνθρωπος τῆς προόδου», ἱκανός νά διακρίνει τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα, τή ζωή ἀπό τόν θάνατο, τόν σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν παραβίασή τους, τήν ἐλευθερία ἀπό τόν αὐταρχισμό.Αὐτή ἡ πίστη στόν ἄνθρωπο εἶναι ἰδιαίτερα ἔντονη στίς μέρες μας μέσα σέ ἕνα κλίμα ἐπιστημονικῆς καί τεχνολογικῆς προόδου, μία πίστη πού συνοδεύεται ἀπό αὐξημένες προσδοκίες γιά τίς ἀνθρώπινες ὑποθέσεις.Ἀλλά οἱ μεγάλες προσδοκίες ὁδηγοῦν καί σέ ἐκκωφαντικές διαψεύσεις, ὅπως συμβαίνει καί στήν ἐποχή μας, μία ἐποχή γενικευμένης κρίσης. Ἔτσι, ὅμως, ἔχουν τά πράγματα μέ τόν ἄνθρωπο, κάτι πού μᾶς τό ἐπιβεβαιώνει καί ἡ βιβλική ἱστορία. Ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα εἶχαν ὅλες τίς προϋποθέσεις γιά νά κάνουν ἐπιλογές, πού θά συνέβαλλαν στή ζωή κι ὄχι στόν θάνατο, ἀλλά ἐκεῖνοι προέκριναν τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ζωή τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἦταν γεμάτη συμβάντα πού μαρτυροῦσαν τόν ἐρχομό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὅταν καλοῦνται ἀπό τόν Διδάσκαλό τους νά προσέχουν ἀπό τήν ψεύτικη διδασκαλία τῶν Φαρισαίων καί τῶν Σαδδουκαίων, ἐκεῖνοι νομίζουν ὅτι τούς μιλάει γιά τήν ὑλική τροφή καί τή βιολογική τους ἐπιβίωση. Ὁ ἰσραηλιτικός λαός εἶχε ὅλα ἐκεῖνα τά «σημεῖα», εἶχε ἐμπειρία ὅλων ἐκείνων τῶν συμβάντων, πού θά τοῦ ἐπέτρεπαν νά ἀναγνωρίσει τόν Μεσσία καί νά τόν ἀκολουθήσει, ἀλλά τελικά ἐπέλεξε νά Τόν σκοτώσει μέ σταυρικό θάνατο. Ὁ Χριστός θά πεθάνει καί θά ἀναστηθεῖ, τό ἀνθρώπινο γένος θά λάβει τή δωρεά τῆς νίκης τῆς ζωῆς πάνω στόν θάνατο καί ὁ ἄνθρωπος θά συνεχίζει πεισματικά νά ἐπιλέγει τόν θάνατο καί τήν πρόκλησή του, ἐνῶ θά πιστεύει ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ὑπηρετεῖ τή ζωή. Ἐνῶ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού πεθαίνει γιά νά σωθοῦν ὅλοι ἄνθρωποι ἀπό τή φθορά καί τόν θάνατο εἶναι ἤδη παροῦσα στόν κόσμο αὐτό καί ὁ Θεός θά συνεχίζει νά καλεῖ τούς ἀνθρώπους μέσα στήν καθημερινότητά τους νά γίνουν πολίτες τῆς Βασιλείας Του, ὁ ἄνθρωπος θά κλείνεται στόν μικρόκοσμό του, διαφυλάσσοντάς τον μέ τήν ἄσκηση βίας καί τήν πρόκληση πόνου καί θανάτου

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας τέτοιας τάξης πραγμάτων ἀποτελοῦν οἱ ἐκτρώσεις, δηλαδή ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογή ἀνθρώπων νά προκαλέσουν θάνατο σέ ἕνα ἔμβρυο πού ἐπείγεται νά γεννηθεῖ, νά ζήσει στόν κόσμο αὐτό, νά ἀσκηθεῖ στήν ἀγάπη καί τή θυσία καί νά ἔχει τήν εὐκαιρία νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιά νά τό ποῦμε λίγο διαφορετικά, οἱ ἐκτρώσεις προδίδουν τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἑρμηνεύει καί ἀντιμετωπίζει κάθε «μικρό» καί κάθε «μεγάλο» συμβάν τῆς προσωπικῆς ἤ συλλογικῆς του ἱστορίας.Πιό συγκεκριμένα, πρῶτον, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἐπιλέγει νά ὑποτιμήσει τή σημασία τοῦ συμβάντος τῆς σύλληψης τοῦ ἐμβρύου ἀπό φόβο γιά τίς ἀλλαγές πού θά ἐπιφέρει στόν ἔλεγχο τῆς καθημερινότητάς του. Αὐτός ὁ ἔλεγχος ἐξασφαλίζεται μέ τόν κατακερματισμό τῆς ἱστορίας τοῦ νέου ἀνθρώπου πού ἀναμένεται νά γεννηθεῖ σέ μέρες, ἑβδομάδες, μῆνες καί στάδια ἀνάπτυξης. Ἔτσι, ἀντί τό συμβάν τῆς σύλληψης τοῦ ἐμβρύου νά δίδει νόημα στίς μέρες, στίς ἑβδομάδες καί στούς μῆνες πού θά ἀκολουθήσουν, συμβαίνει τό ἀντίθετο. Οἱ μέρες, οἱ ἑβδομάδες καί οἱ μῆνες πού ἀκολουθοῦν τή σύλληψη, θά καθορίσουν τή σημασία, τίς δυνατότητες, τήν προοπτική καί τό μέλλον τοῦ ἐμβρύου!

Παρά τίς συνεχεῖς διαψεύσεις ἀπό τίς ἐξελίξεις τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ὁ ἄνθρωπος συνεχίζει νά πιστεύει ὅτι εἶναι «ἄνθρωπος τῆς προόδου», ἱκανός νά διακρίνει τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα, τή ζωή ἀπό τόν θάνατο, τόν σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν παραβίασή τους, τήν ἐλευθερία ἀπό τόν αὐταρχισμό.Αὐτή ἡ πίστη στόν ἄνθρωπο εἶναι ἰδιαίτερα ἔντονη στίς μέρες μας μέσα σέ ἕνα κλίμα ἐπιστημονικῆς καί τεχνολογικῆς προόδου, μία πίστη πού συνοδεύεται ἀπό αὐξημένες προσδοκίες γιά τίς ἀνθρώπινες ὑποθέσεις.Ἀλλά οἱ μεγάλες προσδοκίες ὁδηγοῦν καί σέ ἐκκωφαντικές διαψεύσεις, ὅπως συμβαίνει καί στήν ἐποχή μας, μία ἐποχή γενικευμένης κρίσης. Ἔτσι, ὅμως, ἔχουν τά πράγματα μέ τόν ἄνθρωπο, κάτι πού μᾶς τό ἐπιβεβαιώνει καί ἡ βιβλική ἱστορία. Ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα εἶχαν ὅλες τίς προϋποθέσεις γιά νά κάνουν ἐπιλογές, πού θά συνέβαλλαν στή ζωή κι ὄχι στόν θάνατο, ἀλλά ἐκεῖνοι προέκριναν τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ζωή τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἦταν γεμάτη συμβάντα πού μαρτυροῦσαν τόν ἐρχομό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὅταν καλοῦνται ἀπό τόν Διδάσκαλό τους νά προσέχουν ἀπό τήν ψεύτικη διδασκαλία τῶν Φαρισαίων καί τῶν Σαδδουκαίων, ἐκεῖνοι νομίζουν ὅτι τούς μιλάει γιά τήν ὑλική τροφή καί τή βιολογική τους ἐπιβίωση. Ὁ ἰσραηλιτικός λαός εἶχε ὅλα ἐκεῖνα τά «σημεῖα», εἶχε ἐμπειρία ὅλων ἐκείνων τῶν συμβάντων, πού θά τοῦ ἐπέτρεπαν νά ἀναγνωρίσει τόν Μεσσία καί νά τόν ἀκολουθήσει, ἀλλά τελικά ἐπέλεξε νά Τόν σκοτώσει μέ σταυρικό θάνατο. Ὁ Χριστός θά πεθάνει καί θά ἀναστηθεῖ, τό ἀνθρώπινο γένος θά λάβει τή δωρεά τῆς νίκης τῆς ζωῆς πάνω στόν θάνατο καί ὁ ἄνθρωπος θά συνεχίζει πεισματικά νά ἐπιλέγει τόν θάνατο καί τήν πρόκλησή του, ἐνῶ θά πιστεύει ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ὑπηρετεῖ τή ζωή. Ἐνῶ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού πεθαίνει γιά νά σωθοῦν ὅλοι ἄνθρωποι ἀπό τή φθορά καί τόν θάνατο εἶναι ἤδη παροῦσα στόν κόσμο αὐτό καί ὁ Θεός θά συνεχίζει νά καλεῖ τούς ἀνθρώπους μέσα στήν καθημερινότητά τους νά γίνουν πολίτες τῆς Βασιλείας Του, ὁ ἄνθρωπος θά κλείνεται στόν μικρόκοσμό του, διαφυλάσσοντάς τον μέ τήν ἄσκηση βίας καί τήν πρόκληση πόνου καί θανάτου.Χαρακτηριστικό παράδειγμα μίας τέτοιας τάξης πραγμάτων ἀποτελοῦν οἱ ἐκτρώσεις, δηλαδή ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογή ἀνθρώπων νά προκαλέσουν θάνατο σέ ἕνα ἔμβρυο πού ἐπείγεται νά γεννηθεῖ, νά ζήσει στόν κόσμο αὐτό, νά ἀσκηθεῖ στήν ἀγάπη καί τή θυσία καί νά ἔχει τήν εὐκαιρία νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιά νά τό ποῦμε λίγο διαφορετικά, οἱ ἐκτρώσεις προδίδουν τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἑρμηνεύει καί ἀντιμετωπίζει κάθε «μικρό» καί κάθε «μεγάλο» συμβάν τῆς προσωπικῆς ἤ συλλογικῆς του ἱστορίας.Πιό συγκεκριμένα, πρῶτον, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἐπιλέγει νά ὑποτιμήσει τή σημασία τοῦ συμβάντος τῆς σύλληψης τοῦ ἐμβρύου ἀπό φόβο γιά τίς ἀλλαγές πού θά ἐπιφέρει στόν ἔλεγχο τῆς καθημερινότητάς του. Αὐτός ὁ ἔλεγχος ἐξασφαλίζεται μέ τόν κατακερματισμό τῆς ἱστορίας τοῦ νέου ἀνθρώπου πού ἀναμένεται νά γεννηθεῖ σέ μέρες, ἑβδομάδες, μῆνες καί στάδια ἀνάπτυξης. Ἔτσι, ἀντί τό συμβάν τῆς σύλληψης τοῦ ἐμβρύου νά δίδει νόημα στίς μέρες, στίς ἑβδομάδες καί στούς μῆνες πού θά ἀκολουθήσουν, συμβαίνει τό ἀντίθετο. Οἱ μέρες, οἱ ἑβδομάδες καί οἱ μῆνες πού ἀκολουθοῦν τή σύλληψη, θά καθορίσουν τή σημασία, τίς δυνατότητες, τήν προοπτική καί τό μέλλον τοῦ ἐμβρύου!Στόν ἀντίποδα αὐτῆς τῆς προσέγγισης, ἡ ἀναγνώριση τῆς σημασίας τοῦ συμβάντος τῆς σύλληψης καί τῶν δυνατοτήτων της, μία ἀναγνώριση βαθιά χριστιανική – τό ἔμβρυο φέρει τό κατ’ εἰκόνα, ἀποτελεῖ θέλημα Θεοῦ καί ἐκπληρώνει τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ νά μποροῦν συνεχῶς, ὅλο καί περισσότεροι, νέοι ἄνθρωποι νά γίνουν πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ – ἀκυρώνει τέτοιες ἀξιώσεις. Ἡ ἀναγνώριση τῆς σημασίας τοῦ συμβάντος τῆς σ ύ λ λ η ψ η ς σημαίνει τήν ἀπροϋπόθετη ὑποδοχή τοῦ ἄλλου, τοῦ νέου ἀνθρώπου, πού ἀναμένεται νά γεννηθεῖ. Καί δεύτερον, δ η μ ι ο υ ρ γ ε ῖ ἕνα «μικρόκοσμο» γιά τή λήψη τῶν ἀποφάσεών του.Ἡ σύλληψη τοῦ ἐμβρύου καί ἡ συζήτηση γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ συμβάντος ἐγκλωβίζεται σέ ἕναν ἐπαγγελματικό χῶρο, τόν χῶρο τῆς κλινικῆς, μέ τή συμμετοχή ὅσο γίνεται λιγότερων ἀνθρώπων, δηλαδή τοῦ γιατροῦ καί τῆς ἐγκύου καί μέ ὅσο γίνεται πιό ἀπογυμνωμένες ἀπό νοήματα ἔννοιες, πού καταλήγουν νά ἀποτελοῦν ἁπλά καί μόνο ἔννοιες τῶν βιοϊατρικῶν ἐπιστημῶν. Ἔτσι, ἐπιτυγχάνεται ἕνας ἰδιαίτερος ἀποκλεισμός ἀπό τήν εὐρύτερη πραγματικότητα καί διαμορφώνεται ἕνας «μικρόκοσμος» πού ἀποκλείει ἄλλα, διαφορετικά νοήματα γιά τόν χαρακτήρα τοῦ ἐμβρύου καί τίς δυνατότητές του νά ζήσει τή ζωή, πού τό ἴδιο τό ἔμβρυο ἐπείγεται νά ζήσει.Ἀκόμη περισσότερο, ἡ ἀπόσυρση σέ ἕναν τέτοιο «μικρόκοσμο» ἀποκλείει τήν παρουσία τῆς ἀνθρώπινης κοινότητας, τήν παρουσία τῶν ἄλλων, τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Θεοῦ καί τελικά ὁδηγεῖ σέ φαντασιακές πεποιθήσεις πού ταυτίζονται μέ τό ψέμα κι ὄχι τήν ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο.